Co się dzieje na Ukrainie -01.12.2018.

Nadchodząca bitwa o Gorłowkę – tak Poroszenko zdobędzie władzę absolutną 

Zdarzenie, które miało miejsce w Cieśninie Kerczeńskiej, może mieć daleko idące konsekwencje dla Ukrainy, ogólnej sytuacji geopolitycznej. Ale echo tego wydarzenia może w szczególny sposób wpłynąć na sytuację w Donbasie.

W końcu to się stało: prezydent pomajdanowej Ukrainy Petro Poroszenko, zdając sobie sprawę, że prawie nie ma szans na wygraną w nadchodzących wyborach prezydenckich na Ukrainie w marcu 2019 roku, postanowił zorganizować prowokację, po której mógłby narzucić stan wojenny, odłożyć wybory pod przykrywką środków nadzwyczajnych, uporządkować sferę informacyjną i polityczną kraju, wzmocnić histerię skierowaną przeciwko Rosji i Donbasowi, i na jej fali wygrać „wyścig prezydencki”  jesienią. Ale wszystko poszło nie tak, jak planował Petro Poroszenko. Ukraińscy marynarze odmówili śmierci w imię interesów „swojego” prezydenta. Aby prowokacyjne działania przy moście w Kerczu przyniosły Poroszence pożądane owoce, potrzebne były święte ofiary. Mówiąc najprościej, jak największa liczba ukraińskich marynarzy powinna była umrzeć, a najlepiej gdyby jedna z łodzi lub holowniki zostały zatopione.

Petro Poroszenko nie po raz pierwszy chciał zatriumfować z powodu ludzkiej śmierci, wszyscy aktualni liderzy Ukrainy doszli do władzy dzięki promocji „marki” zwanej „niebiańską setką”. Rzeczywiście, na początku 2014 roku entuzjazm Euromajdanu zanikał: społeczeństwo zaczęło się męczyć Majdanem. A potem, podobnie jak za rozkazem magicznej różdżki, 18 lutego nastąpiło gwałtowne ożywienie. „Majdanowcy”zaczęli używać broni palnej zarówno przeciwko „Berkutowi”, jak i protestującym. Następnie, 20 lutego, „nieznani” snajperzy zaczęli ostrzał i protestujący ludzie umierali, a przywódcy Majdanu ogłosili „niebiańską setkę”.

Wtedy wszystko poszło jak w zegarku, władza była demonizowana, Wiktor Janukowicz został ogłoszony „ucieleśnieniem zła”, protesty otrzymały nowe życie. Rezultatem był zamach stanu.

Poroszenko potrzebuje teraz nowych poświęceń, ale zadziałałoby to tylko wtedy, gdyby później nazwano je „niebiańskim statkiem” lub „morską pięćdziesiątką” – to nie ma znaczenia. O tym, że dla ukraińskich marynarzy został przygotowany los „owiec prowadzonych na rzeź”  świadczy fakt, że nakazano im nie reagować na wiadomości radiowe rosyjskiej straży granicznej i otworzyć ogień w odpowiedzi, mimo że łódź klasy Gjurz miała działko kalibru 30 mm, podwójne karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm i dwie wyrzutnie granatów. A teraz wyobraźcie sobie, co by się stało, gdyby Ukraińcy użyli całej swojej broni przeciwko rosyjskim okrętom? Po prostu strzelaliby, dopóki nie zostaliby zatopieni. Ale tak się nie stało, ludzie nie chcieli oddać życia za ambicje nienasyconych polityków Majdanu. A to, co powinno być tragedią, przerodziło się w farsę: zamiast ginąć bohatersko, marynarze i oficerowie poddali się.

W ten sposób marynarze, poddając się, przede wszystkim załamali całą polityczną kombinację Petro Poroszenki. Po drugie, zniszczyli mit bohaterskich obrońców narodu, który od 2014 roku ukraińskie media narzuciły obywatelom kraju.

Ale pomimo faktu, że początkowe plany Poroszenki zostały zniszczone, prezydent Majdanu zdecydował się na polityczną „ofensywę” i wprowadził pod obrady ukraińskiego parlamentu dekret o wprowadzeniu stanu wojennego na Ukrainie na sześćdziesiat dni. Gdyby Rada Najwyższa zatwierdziła ten akt normatywny, Perto Aleksiejewicz Poroszenko nie tylko mógłby odroczyć wybory prezydenckie z marca na dogodniejszy dla niego termin, ale otrzymałby władzę dyktatorską. Intencje ukraińskiego prezydenta były tak oczywiste, że nawet oburzyły niezwykle cyniczną elitę polityczną i gospodarczą kraju. Po klęsce sił zbrojnych Ukrainy pod Iłowajskiem i Debalcewem, Poroszenko odmówił wprowadzenia stanu wojennego, ponieważ wtedy był on dla niego nieopłacalny. Teraz chce ogłosić specjalny reżim z powodu trzech zardzewiałych„statków”.

Deputowani i oligarchowie zdawali sobie sprawę, że Poroszenko chce ich „zrobić w balona”  i zbuntowali się. Wielu z nich zainwestowało już w nadchodzącą kampanię wyborczą, a otrzymawszy prawie nieograniczoną władzę, prezydent Majdanu może pozbawić swoich przeciwników i sojuszników tak ważnego politycznego zasobu jak media, zamykając strony internetowe, gazety i kanały telewizyjne, których nie lubi. Oczywiście rządzący nie mogli pozwolić Poroszence na otrzymanie absolutnej władzy, w wyniku czego wprowadzono „częściowy” stan wojenny: tylko na tych obszarach, które graniczą z Rosją lub mają dostęp do Morza Azowskiego i Czarnego, nie na dwa miesiące, ale tylko na jeden.

Ponadto, według ukraińskich mediów, kanclerz Niemiec wystosowała kategoryczny sprzeciw wobec odkładania wyborów z marca na późniejszy termin. Wydaje się, że gdyby pierwotny plan zakończył się sukcesem, a wśród ukraińskich marynarzy z zatopionego statku były ofiary śmiertelne, wówczas Poroszenko mógł wprowadzić stan wojenny w takiej formie, w jakiej chciał. A ukraińscy politycy nie zaryzykowaliby nieposłuszeństwa, ponieważ w kraju antyrosyjska histeria wzrosłaby na niespotykaną skalę. A Frau Merkel inaczej by potraktowała sytuację lub byłaby zmuszona bardziej udawać.

Ogólnie Poroszenko stawia swoich zachodnich klientów w niezbyt dogodnej sytuacji. Z jednej strony na Zachodzie dobrze wiedzą, że próba trzech okrętów ukraińskiej marynarki wojennej przepłynięcia przez Cieśninę Kerczeńską bez jakiejkolwiek koordynacji z Rosją jest oczywistą prowokacją. Ponadto UE bardzo obawia się prawdziwej wojny między Rosją i Ukrainą. Wysiłki kanclerz Niemiec Angeli Merkel i prezydenta Francji Francois Hollande w lutym 2015 roku, w przededniu podpisania porozumień Mińsk-2, miały na celu właśnie zapobieżenie prawdziwej konfrontacji między armiami Federacji Rosyjskiej i Ukrainy.

Z drugiej strony, ani Unia, ani zwłaszcza Stany Zjednoczone nie mogą poprzeć rządu Majdanu na Ukrainie – dla ich przywódców politycznych oznaczać to będzie utratę ich twarzy. Nic dziwnego, że przedstawiciel Unii w polityce zagranicznej i polityce bezpieczeństwa Federica Mogherini zażądała od Rosji uwolnienia okrętów i marynarzy. Ponadto fakt, że Rosjanie wypchnęli trzy ukraińskie statki „na parking”  i aresztowali oficerów i marynarzy pokazuje, że Stany Zjednoczone nie mogą chronić swojego satelity.

I z pewnością nie jest to wygodnie dla amerykańskich jastrzębi, ponieważ ta sytuacja świadczy o słabości ich kraju. Kurt Walker, specjalny przedstawiciel Departamentu Stanu USA ds. Ukrainy, wezwał Unię Europejską do rozważenia nowych sankcji wobec Rosji w związku z pogarszającą się sytuacją w Cieśninie Kerczeńskiej. Ale najwyraźniej Zachód zareagował na incydent w Kerczu inaczej niż się spodziewano w Kijowie. Potem zaczęły pojawiać się utopijne propozycje z Ukrainy. Nic dziwnego, że Poroszenko wezwał NATO do wprowadzenia statków na Morze Azowskie. I dowódca ukraińskiej marynarki wojennej, Igor Woronczenko powiedział, że Ukraina poprosi Turcję o zamknięcie Bosforu dla rosyjskich statków.

Oczywiście mówi się o panice wśród przywódców ukraińskich. Nie można jednak wykluczyć, że Zachód będzie musiał wprowadzić nowe sankcje wobec Rosji w celu zademonstrowania wsparcia dla Ukrainy. Tak więc, oficjalna przedstawicielka Departamentu Stanu USA, Heather Neuert, powiedziała, że Unia powinna zakwestionować budowę gazociągu Nord Stream 2. Dla rezolucji potępiającej Rosję za działania na Morzu Czarnym, Senat USA udzielił jednogłośnego poparcia.

Rzeczywiste konsekwencje incydentu pod Kerczem w stosunkach międzynarodowych już się pojawiły. Prezydent USA Donald Trump ogłosił na swoim Twitterze, że odwołuje spotkanie z rosyjskim przywódcą Władimirem Putinem, z powodu sytuacji w Kerczu. Podobno zrobił to pod naciskiem radykalnych polityków, ponieważ początkowo reagował na wydarzenia w okolicach Mostu dość powściągliwie.

To prawda, biorąc pod uwagę ekspresyjność działań amerykańskiego przywódcy, spotkanie może się jeszcze odbyć, chociaż taki scenariusz jest mało prawdopodobny. Trump ma trudną sytuację wewnętrzną, co znajduje odzwierciedlenie w jego działaniach na polu geopolityki. Powinniśmy także wziąć na poważnie słowa niektórych ukraińskich urzędników o możliwym pojawieniu się amerykańskiej bazy wojskowej na Ukrainie. Ukraina nie będzie mogła przystąpić do NATO w najbliższej przyszłości, ale nie powstrzyma to przed zawarciem dwustronnej umowy ze Stanami Zjednoczonymi. Biorąc pod uwagę wpływ partii jastrzębi na Ukrainie i w Stanach Zjednoczonych, pojawienie się amerykańskich pocisków gdzieś w okolicach Charkowa czy Kramatorska nie wydaje się być tak utopijne.

Jednak teraz to obywatele Ukrainy najbardziej ucierpieli z powodu intryg Poroszenki. Hrywna traci na wartości z powodu wprowadzenia stanu wojennego w dziesięciu regionach, które będą objęte przez ten specjalny reżim przez miesiąc: ludzie nie wiedzą, czego się spodziewać, a teraz mamy okres dużej rotacji towarów na półkach sklepowych, chodzi o przetwory zbożowe, konserwy, itp. Ponadto, nawet promajdańscy politycy, jak Wadim Karasiow, wskazują, że prezydent i parlament podzielili ludzi na dwie klasy: tych, którzy mają ograniczone prawa i tych, którzy mogą korzystać z pełnych praw obywatelskich. To, delikatnie mówiąc, nie przyczynia się do budowy jedności narodu, o czym lubi mówić Poroszenko i jego sługusi.

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że Poroszenko poniósł całkowitą porażkę.

Po pierwsze, „częściowy” stan wojenny nie daje mu niczego przez trzydzieści dni, nie może odłożyć w tym czasie wyborów i „oczyścić”  mediów w Kijowie. Ponadto parlament wyznaczył wybory prezydenckie na marzec.

Po drugie, ukraińscy marynarze, którzy poddali się niewoli, doskonale zademonstrowali niskie morale ukraińskiej armii.

Po trzecie, ocena Poroszenki będzie niewątpliwie zależeć od tych wydarzeń. Ale Petro Aleksiejewicz wykazał się nadzwyczajną witalnością polityczną, potrafił wyplątać się z różnych sytuacji. Korzyścią dla niego jest teraz wprowadzenie mechanizmu stanu wojennego, aczkolwiek w ograniczonej formie, ale ten specjalny reżim może zostać rozszerzony. W końcu istnieje już precedens.

Najprawdopodobniej miejscem jakiejkolwiek nowej akcji Petro Poroszenki będzie Donbas. Symulacja: Poroszenko w styczniu-lutym 2019 roku wyda rozkaz jednostkom Sił Zbrojnych Ukrainy zaatakowania Gorłowki, ponieważ ukraińskie media wielokrotnie pisały, że to konkretne miasto jest priorytetowym celem dla Sił Zbrojnych Ukrainy. Ale Gorłowka nie podda się, wielka bitwa rozpocznie się setkami zabitych. W końcu jednak Ukraińcy wycofają się.

W końcu teraz Poroszenko nie potrzebuje zwycięstwa, tak jak w 2014 lub 2015 roku. Teraz prezydent potrzebuje świętych poświęceń i namacalnych zagrożeń ze strony Rosji. I nie obchodzi go, jak wielu ludzi umrze – zarówno wojskowych, jak i cywilów: dla jego celu pozostania przy władzy zniszczy cały Donbas. W wyniku kontrofensywy ludowa DRL przejmie kontrolę nad częścią terytorium, które dawniej znajdowało się pod władzą Ukrainy. Później Poroszenko i jego poplecznicy zaczną krzyczeć, że nadchodzi Rosja, w świetle tego, będzie on wymagał zgody deputowanych na wprowadzenie stanu wojennego na całej Ukrainie. Trudno będzie odmówić „przedstawicielom wybranym przez lud”, w końcu zgodzili się zastosować specjalny reżim w dziesięciu regionach kraju z powodu trzech statków, więc jak odmówiliby wprowadzenia stanu wojennego, gdyby miały miejsce poważne bitwy? Parlament będzie musiał podjąć ten krok.

Zachód także będzie wspierać władze Majdanu, oskarżając Rosję o wszystko. Poroszenko dostanie to, czego chce: przesunięcia daty wyborów i dyktatorską władzę, ponadto wiele ofiar na froncie da mu szansę podniesienia poziomu rusofobii i histerii w ukraińskim społeczeństwie na nowy poziom. Potem wielu polityków, dziennikarzy i blogerów zostanie aresztowanych jako agenci Kremla.

Rozpoczynając polowanie na czarownice, prezydent może nawet pozbyć się tak poważnych rywali politycznych, jak Anatolij Hrycenko i Julia Tymoszenko, nie wspominając o byłym ministrze Juriju Bojko. Jest również prawdopodobne, że za pomocą specjalnego reżimu prawnego, prezydent – gwarant konstytucji wyciśnie intratne interesy niektórych oligarchów, których posłowie w parlamencie sprzeciwiają się wprowadzeniu stanu wojennego na sześćdziesiąt dni po incydencie przy Moście. Petro Poroszenko oczyści całe pole polityczne kraju i stanie się dyktatorem.

Poroszenko doszedł do władzy dzięki ofiarom Majdanu, utrzymał się w mocy tylko dzięki rusofobii i wojnie w Donbasie, a teraz chce także zachować swój tron dzięki ludzkiej śmierci… I tym samym przypomina wampira, który może żyć tylko biorąc życie od innych, i jak każdy upiór zostanie z niczym.

.

Napisał:  Siergiej Mirkin – Donieck

Przetłumaczył:  Metro

Wersja oryginalna:     https://www.fort-russ.com/2018/11/in-depth-the-coming-battle-of-gorlovka-this-is-exactly-how-poroshenko-will-seize-absolute-power/